Helenistik Felsefe

Helenistik Felsefe

Kent devletlerinin sona erdiği M.Ö. 323 yılıyla, Helenistik çağın son büyük imparatorluğunun Roma’nın bir parçası olduğu M.Ö. 30 yılı arasındaki döneme Helenistik Dönem denir.

Büyük İskender'den sonraki Yunan sanatı, tarihi, kültürü ile ilgili olan (TDK).

Mantık, fizik ve etik Helenistik Felsefenin en önemli ilgi alanlarıdır.

Mantık, Aristoteles’ten miras alınan bir tavırla, bilgi teorisini de kapsayacak şekilde, doğru bilgiye ulaşmanın yöntemi ve felsefenin vazgeçilmez aracı olarak görülmüştür.

Bu dönemde filozoflar, fizik ya da varlık alanında yeni teoriler geliştirmemiştir.

Helenistik felsefede ön plana çıkan çalışma alanı ya da disiplin, etik olmuştur. İçinde yaşadığımız dünyayla, bu dünyadaki yaşam ve değeri temele alan bir ahlâk anlayışıdır.

Hellenistik dönemin en büyük ve en önemli iki Felsefi düşünce sistemi olan Epikürosçuluk ve Stoacı felsefedir.

Stoalıların Herakleitos’un fiziğini Epiküros’un ise Demokritos'un atomcu görüşünü pek büyük bir değişiklik yapmadan benimsediğini söylemekte yarar vardır.